Mijn meest recente blog mocht ik voor Zoom.nl schrijven. Hierin leg ik uit hoe je met natuurlijk licht mooie en creatieve portretten kan maken zonder dat je een vermogen aan apparatuur uit hoeft te geven.
Ik verwijs jullie graag door naar zoom!
In mijn vorige blog over wasbeerogen heb ik beloofd om iets te vertellen over het herkennen van een handige fotolocatie in zonnig weer. Aan de hand van een klein rondje door Den Bosch zal ik proberen om jullie enkele handvatten te geven.
Ik ben er vanuit gegaan dat je niet beschikt over een reflector of een flitser en dat je alleen met je point & shoot, je telefoon, of een spiegelreflex op pad bent gegaan. Ik heb een 24-70 mm lens gebruikt om makkelijk te kunnen wisselen tussen het overzicht en een close-up. Dit is geen ideale lens voor een portret, maar daar moeten we even mee leren leven.
Zoals altijd beginnen we (ik en mijn mannenhoofd) op de parkeerplaats achter. Aan de schaduwen valt te zien dat de zon nog niet helemaal recht boven ons hoofd staat, maar de belichting op het gezicht is niet prachtig. Daarbij kan mijn mannenhoofd zijn ogen altijd wijd open houden, maar zijn mensen hier minder goed in wanneer ze tegen de zon in kijken.
De schaduwen op het gezicht zijn hard en de ogen donker. Dit is niet waar we naar op zoek zijn.
Een eerste aanpassing die we zouden kunnen doen is om ons model met zijn rug naar de zon te zetten. Zoals ik eerder al eens uitgelegd heb, zorgt dit ervoor dat het licht wat egaler op het gezicht valt. Echter omdat de zon zo ontzettend sterk is, ontstaat er een groot verschil in de belichting van het gezicht en de belichting van bijvoorbeeld het haar. We zullen dus op één of andere manier extra licht in het gezicht moeten brengen. De deur naast de autopoort kan ons daar prima mee helpen.
De deur rechts van de autopoort kan prima dienen als reflector. Hiermee kunnen we de huidskleuren ophalen en de lichtheid van het gezicht in de buurt brengen van de lichtheid van het haar.
Er zijn verschillende redenen denkbaar waarom je geen zon in de rug zou willen hebben. Een andere oplossing die voor de hand ligt is om onder een afdakje te gaan staan en om daarmee de directe zon te vermijden. Zetten we het model in de autopoort dan komt het licht slechts nog recht van voren en via de stenen op de grond die het licht omhoog reflecteren.
Als we onder een afdakje gaan staan dan vermijden we licht dat recht van boven komt. Het verschil is duidelijk zichtbaar in het haar. Maar ook de ogen zijn ten opzichte van de rest van het gezicht mooi licht.
Het is natuurlijk ook mogelijk om je onderwerp in open schaduw te zetten. In dit geval is het wel zo dat de hoofdrichting van het licht van boven naar beneden is. Daarom zullen de ogen nog wat donkerder zijn. Je kan echter spelen met de afstand die je neemt van het stuk grond waar de zon nog wel op schijnt. Als je dichtbij de lichtrand gaat staan dan zal er wel wat licht omhoog reflecteren. Neem je meer afstand dan worden de contrasten steeds sterker.
De richting van het licht in open schaduw (zonder dak) is van boven naar beneden. Hierdoor worden de ogen wat donkerder.
Dat klinkt natuurlijk hartstikke mooi, zo’n reflectief oppervlak, maar zo’n ding kan je vriend of je vijand zijn. Je moet namelijk ontzettend oppassen met kleurbesmetting. Het gereflecteerde licht neemt altijd de kleur aan van het oppervlak. En niet alle kleuren staan mensen even goed.
Kijk goed uit waar je iemand neerzet. Kleuren als blauw en groen zorgen ervoor dat mensen ziek lijken.
Nu is het natuurlijk leuk om eens een rondje te lopen en een paar voorbeelden te gaan bekijken. Allereerst de overkant van de straat. Hier staan een paar lichtgekleurde huizen waar de zon vol op staat. Eentje heeft een beetje een gelige tint, maar dat brengt wat extra warmte.
Lichte huizen helpen om een betere balans tussen direct zonlicht en het licht op het gezicht te krijgen.
Even verderop is een tunneltje gebouwd waar auto’s doorheen kunnen. Als je zelf om je onderwerp heen draait, of je model draait zijn eigen hoofd om, dan kan je al aardig spelen met lichtpatronen.
Een autopoort geeft de mogelijkheid om met licht te experimenteren
Ook geparkeerde auto’s kunnen uitkomst bieden.
Je trekt wel veel bekijks, maar ook een auto werkt prima.
Wanneer ik terug wil keren naar huis, zie ik een straat met open schaduw aan één kant en een reflecterend huis aan de overkant. Ter vergelijking heb ik ook even een foto genomen in een straatje met open schaduw en een niet reflecterende muur. Wat een verschil.
In het smalle straatje komt het licht alleen van boven naar beneden. Meteen zijn de ogen weer donker.
De mogelijkheden lijken eindeloos. Maar let wel op een paar stappen naar links of rechts en alles is anders.
Kleine veranderingen maken het verschil.
Ik loop nog even door de Orthenstraat en zie alleen maar kansen. Ik ben benieuwd wat ik aan de schaduwzijde aan zal treffen als achtergrond.
Neutrale reflecterende oppervlakken. Wat kan ik daarmee belichten?
Na een paar laatste foto’s in de Orthenstraat loop ik naar huis om dit blog te schrijven. Hopelijk geeft het jullie enig inzicht in fotograferen met zonnig weer. Ga je nou een optocht fotograferen of iets anders. Kijk dan eens of je strategisch kan gaan staan.
De Orthenstraat met aan het einde de bioscoop. Op de vorige afbeelding valt te zien dat de overkant van de straat gevuld is met reflecterende huizen.
In de wereld van de fotografie wordt met grote regelmaat gezegd dat fotograferen om 12 uur ‘s middags een crime is. Ik zal dit niet ontkennen, maar als je begrijpt waar het probleem ligt, dan is het ook makkelijker om oplossingen te bedenken. Daarom wil ik ditmaal ingaan op het probleem dat het middaguur vormt voor het fotograferen van mensen (van dichtbij).
De hoogte van de zon varieert gedurende de dag. Om 12 uur ‘s middags bereikt de zon zijn hoogste punt. Op zichzelf niet problematisch, maar mensen worden er niet knapper van. Met name hun ogen hebben zwaar te lijden onder de hoge positie van de zon.
(Simulatie) Diepe schaduwen in de oogkassen zorgen voor een onaantrekkelijk beeld.
De ogen liggen iets dieper in het gezicht dan bijvoorbeeld de wenkbrauwen en het voorhoofd. Doordat de zon recht van boven naar beneden schijnt, ontstaat er een schaduw in de ogen. In het Engels staat dit bekend als raccoon eyes, ofwel wasbeerogen. Klik maar eens op de link om een paar duidelijke voorbeelden te bekijken.
De zon is een puntbron en geeft hierdoor hele harde (duidelijk omlijnde) schaduwen. Vanwege de kracht die de zon op een heldere dag om 12 uur heeft, ontstaat er ook nog eens een groot contrast tussen licht en donker. Het voorhoofd is erg licht en de ogen zijn erg donker. Dit maakt de schaduw nog ongemakkelijker om naar te kijken. Bovendien heeft een camera vanwege zijn beperkte dynamische bereik moeite om tegelijk details in het lichtste en het donkerste deel van de foto vast te leggen.
Eerst het volgende. Is de persoon die je fotografeert je niet dierbaar of het moment dat je fotografeert niet memorabel en beschik je niet niet over een oplossing? Sla dan de foto gewoon over. Enthousiaste fotografen vergeten wel eens dat niet iedere foto gemaakt hoeft te worden.
Toch doen? Dan moeten we zorgen dat de ogen een stuk lichter worden. Dit kan op meerdere manieren.
Zonder invulflits
Met invulflits kunnen we de ogen weer zien. We kunnen echter ook nog steeds zien waar de harde schaduwlijnen lopen.
Hier geeft de flitser zodanig veel output dat het de voornaamste bron van licht is. De harde schaduwlijnen zijn niet langer zichtbaar.
Het gezicht in schaduw. Zwaar onderbelicht, maar wel met een egaal lichtpatroon.
Als we dezelfde foto overbelichten (om een normaal belichte huid te krijgen) dan zien we dat het haar overbelicht raakt. We zien ook dat er geen harde schaduwen in het gezicht vallen.
Belichten we weer normaal en voegen we een flitser toe aan de voorkant, dan kunnen we met groot gemak een prettig ogend lichtpatroon op het gezicht maken. Veel makkelijker dan toen er nog harde schaduwlijnen te zien waren in het gezicht.
Als je model mee wil lopen dan zijn er ook om 12 uur ‘s middags plekken te vinden waar het licht mooi is. Je zou zelf ook op een dergelijke plek kunnen blijven hangen, totdat er een mogelijk portretonderwerp passeert. In mijn volgende blog zal ik iets vertellen over hoe je deze plekken kan identificeren.
Onlangs werd ik gebeld voor een LinkedIn portret. Niets bijzonders, maar aan het einde van het gesprek werd er melding gemaakt van een donkere huidskleur. Mijn antwoord: “Geen probleem”.
Om zeker te weten dat ik geen dingen over het hoofd zag, zocht ik nog even op Google. Tot mijn verbazing vond ik weinig relevante informatie en was ik aangewezen op logica. Heel irritant.
Gezien het hoge percentage van de wereldbevolking dat een paar tinten donkerder is dan ik, leek het me een verstandige zaak om de fotografische verlichting in Nederland enigszins op gang te helpen. Daarom deel ik mijn bevindingen (op basis van mijn persoonlijke logica, dus niets definitiefs ;)).
De eerste vraag is natuurlijk wat de verschillen en wat de overeenkomsten tussen een lichte en een donkere huid zijn. Ik kom op één verschil en twee overeenkomsten. Lekker overzichtelijk.
“Verbazingwekkend, wat een ontdekking” hoor ik u al denken. Maar toch kunnen we met deze informatie al een beetje doorredeneren.
Wanneer we een portret maken, dan beslaan de kleuren in de foto ruwweg drie regio’s:
Hieronder vind je twee willekeurige kleurenschema’s die je tegen kan komen bij een lichte en bij een donkere huid. Je ziet het hooglicht, een midtoon en de schaduw.
Kleurschema van een lichte huid
Kleurschema van een donkere huid (met een vullicht dus de schaduw is nog aan de lichte kant)
Iets dat direct opvalt is dat er bij de lichte huid een groot verschil is tussen de midtoon en de schaduw. Het verschil in lichtheid tussen het wit en roze is niet bepaald opvallend.
Bij de donkere huid is dit juist andersom. Er is minder verschil tussen de midtoon en de schaduw en het contrast met het hooglicht is juist groot. Hiermee houd je natuurlijk ook rekening bij de kledingkeuze (Een wit overhemd is onnodig moeilijk)
Een ander verschil is de hoeveelheid geel/bruin in de midtonen van de huid. De lichte huid heeft een rodere tint, waar de donkere huid meer op geel gebaseerd lijkt te zijn.
Diepe schaduwen en duidelijke hooglichten kunnen natuurlijk een artistieke keuze zijn, maar dan moet je wel weten hoe je een dergelijke keuze maakt.
We weten allemaal dat we een schaduw minder donker kunnen maken, door er wat extra licht op te schijnen. Voor de donkere huidskleur kan dit zelfs met een goud/zilver reflector. (deze kleurt lichte huidskleuren slechts geel, hou het dan bij zilver en wit)
De donkere huidskleur heeft meer meer licht nodig om op de foto te verschijnen dan een lichte kleur. Een kwestie van instellingen.
Hierop zal ik niet focussen. Het is juist de vraag hoe je een hooglicht controleert, want dit is toch de voornaamste uitdaging van een portret van een donkere huid.
Het toeval wil dat het echte hooglicht eigenlijk een directe reflectie is van de lichtbron en dat deze afhangt van een drietal zaken.
Wat betekent het controleren van hooglichten nou in de praktijk voor het fotograferen van een donkere huid?
Voor hele heftige hooglichten volg je uiteraard exact het omgekeerde advies.
Ik ben erg benieuwd wat de ervaringen en oplossingen van andere fotografen zijn. Zet het gerust hieronder bij de reacties.
Er zijn natuurlijk legio uitdagingen over. Bijvoorbeeld wanneer we een donkere huid op een zonnige dag in een lichte omgeving willen fotograferen of wanneer we een gezamenlijk portret van een lichtgekleurde en een donkergekleurde persoon willen maken. Misschien in een volgend blog…
Hartelijk gegroet!
Karin
Vandaag blog ik gewoon eens wat prietpraat. Dat is namelijk de Nederlandse vertaling van het Japanse Pecha Kucha.
In het kader van het cultuurbosch platform worden de zogenaamde Cultuurbosch Cafés georganiseerd. Hier kunnen cultuurverenigingen elkaar ontmoeten, inspireren en verbinding zoeken.
Sprekers zullen deze avond in Pecha Kucha stijl hun verhaal doen. Dit betekent dat ze 20 dia’s in 20 seconden per dia zullen bespreken.
Er komen sopranen, danseressen, theatermakers en wetenschappers en ook een Bossche fotografe ;).
Komt dat zien!
20-10-2015 / 19:30 / Muzerije Den Bosch / Toegang Gratis!
Olá beste lezers,
Hoewel sommige mensen niet van geposeerde foto’s houden, kan een pose een wereld van verschil maken voor het eindresultaat. Een pose hoeft geenszins het einde van de spontaniteit te betekenen.
Om mijn geheugen te sparen, werk ik liever volgens begrip en principes dan dat ik probeer om 500 poses te onthouden. Vandaag zal ik bespreken hoe je slanker en met een zandloperfiguur op de foto kan komen. Of dit wenselijk is, laat ik over aan de voorkeuren van de lezer :).
Daar gaat ie dan!
Pose 1
Pose 2
Pose 3
Pose 4
Pose 5
Gelijksoortige principes kunnen ook toegepast worden wanneer je zit.
In het ergste geval ga je rechtop zitten of zelfs achterover hangen. Wat het dichtst bij je camera is, is het grootst, dus dit resulteert in brede heupen en een klein hoofd.
Meestal zijn we meer geïnteresseerd in iemands ogen. Deze kunnen we benadrukken door het hoofd dichter bij de camera te brengen. We kunnen bijvoorbeeld op een knie leunen.
Bijkomend voordeel is dat je niet hoeft te sporten om een slanker voorkomen te krijgen, want de heupen zijn nu ten opzichte van het hoofd en de schouders een stuk kleiner geworden.
Doordat beide armen (ellebogen) naar het midden gericht zijn, creëren we een faux zandloperfiguur dat prettig oogt. Tot slot ontstaat er een lichte vlek op mijn knie die ik daar lekker laat zitten!
P.S. Denk altijd aan je postuur! Hangen is nooit mooi.
Nu facebook ondertussen experimenteert met bewegende profielfoto’s denk ik dat de cinemagraph een grotere rol zal gaan spelen in ons dagelijks leven. Vandaar deze instructie.
Het wordt een technisch stappenplan, dus het is niet geschikt voor de gezellige lezer. Voorts gebruik ik een Engelstalige versie van photoshop, maar ik hoop dat de screenshots in combinatie met boerenverstand problemen kunnen verhelpen voor gebruikers van de Nederlandstalige versie.
Ik ga er wel vanuit dat de lezer enige kennis heeft van standaardbewerkingen, lagen en het gebruik van maskers.
Also…
Wat is een cinemagraph? Ik zou zeggen een kruising tussen een foto en een video. Zoals hieronder:
Cinemagraph Hybride foto
Het eerste dat je te doen staat om een cinemagraph te maken is het maken van een filmpje.
Let hierbij op de volgende zaken:
Nu het filmpje klaar is, zijn we klaar om het te openen in photoshop. Dit doe je gewoon via file>open
Nu je de video geopend hebt, verschijnt automatisch de timeline functie in photoshop. Deze timeline kan je ook vinden via het menu Window>Timeline
Met de cursor kunnen we momenten in de video selecteren en we kunnen ook afspelen. Waarschijnlijk is niet je hele video relevant voor de cinemagraph, dus we gaan eerst de ongewenste delen afknippen.
Dit doen we door
Het ongewenste deel kan je met de muis selecteren en via de “del” knop verwijderen. Herhaal deze procedure voor het afknippen van ongewenste stukken aan het eind van de video. Zorg ervoor dat je video niet te lang is, anders dan wordt je .gif te groot.
Van het overgebleven stuk film kan de snelheid en het geluid bewerkt worden door rechts boven in de hoek te klikken van het videoblokje. Dan verschijnt het volgende menu’tje. Het kan prettig zijn om het geluid te “muten”
We kunnen in het overgebleven stuk video gaan kijken welk frame we leuk en handig vinden om vast te zetten. Wanneer je een beeld ziet dat je leuk vindt, dan zet je het vast (via pauze of door de timer er naartoe te slepen).
We gaan het beeld kopiëren in een nieuwe laag.
Het nieuwe beeld zal te zien zijn in het lagenpaneel, maar staat nog wel in dezelfde video group.
We willen het stilstaande beeld boven de video leggen dus we hebben een tweede video group nodig. Klik hiertoe in het icoontje rechtsboven in de header van video group 1.
Daarna slepen we de laag met het stilstaande beeld naar video group 2. Zo leggen we als het ware een stilstaande foto over een video heen.
Daar waar we beweging willen toestaan poetsen we het stilstaande beeld weg met behulp van een masker. Controleer het hele filmpje om te kijken of er geen gekke dingen gebeuren.
We kunnen onze gewone bewerkingen uitvoeren op deze lagen, dus zwartwit / contrast / verzadiging en al dat soort dingen kunnen aangepast worden.
Op het bewegende beeld kunnen we natuurlijk niet klonen enzo, maar op het stilstaande deel kan het prima.
Tot nu toe heb ik het onderstaande, prachtige resultaat weten te bereiken. Kort samengevat hebben we de volgende stappen doorlopen:
We hebben een begin, maar de overgang is nog schokkerig
Hoewel dit best een geinig geheel is, kunnen we zien dat de overgang duidelijk schokkerig is. Daarom moeten we nog één truc toepassen. Namelijk het filmpje kopiëren en achterstevoren achter het bestaande filmpje te plakken. Zo zal een vloeiende overgang ontstaan.
We moeten helaas nog een paar kunstgrepen uithalen. Allereerst moeten we het filmpje opslaan als een .mp4 bestand.
Rechtsboven in het timeline window kan je een klein lijsticoontje vinden. Als je hier op klikt komt er een menu naar voren, waarbij je voor “render video” kan kiezen. Vervolgens kan je het bestand opslaan, waarbij je in ieder geval het H.264 format kiest.
We sluiten het photoshop bestand waar we mee bezig waren af (wel opslaan). Hier hoeven we niet meer mee te werken.
Vervolgens inporteren we het mp4 bestand weer in photoshop. Maar ditmaal als losse frames. Dit is nodig om het filmpje achterstevoren af te kunnen spelen.
Importeer via file>import>video frames to layers
kies “from beginning to end”
en vink “make frame animations” aan
Alle losse frames van je video verschijnen nu in je timeline en in je lagenpaneel.
Nu gaan we kopiëren, plakken en omkeren.
Het filmpje is nu achterstevoren aan zichzelf vastgeplakt. Hierdoor zitten er geen schokkerige overgangen meer in. Hij is klaar! En ik ben lichtelijk idioot 😉
Oh ja, bijna vergeten. We moeten hem nog opslaan als .gif bestand.
Om dit voor mekaar te krijgen klikken we op File>Export>Save for web of in eerdere versies van photoshop file>Save for web.
In de dialoog kies je voor het bestandstype GIF met looping options:”forever” en vervolgens klik je op save.
Ken je de Headshot Hack al? 2 stapjes naar links, draaien en klap in je handen…nee, maar serieus…
Ik hou van mooie belichting, maar het gedoe van het opzetten van een studiobelichting is niet altijd even efficiënt. Vandaar de headshot hack.
We kennen allemaal het portret op een witte achtergrond. Meestal wordt dit portret gemaakt in de studio, maar met een beetje creativiteit kan je binnen een minuut soortgelijke resultaten realiseren op iedere locatie met een raam. Mits je een lichtsterke lens gebruikt…
In dit voorbeeld heb ik het raam in de woonkamer gebruikt. Wanneer je dit automatisch laat belichten door je camera dan ziet het eruit als Figuur 1.
Figuur 1 Het raam in mijn woonkamer zoals mijn camera het automatisch belicht.
Eigenlijk wil ik dit raam dienst laten doen als een puur witte achtergrond voor een portret. Ik heb hiervoor twee keuzes. Ik kan de automaat zodanig instellen dat hij meerdere stops overbelicht of ik kan Manueel voor een overbelichte foto kiezen.
In beide gevallen komt het er op neer dat we proberen om het raam lichter te maken door op volgorde de volgende stappen te ondernemen:
Als ik mijn model erbij haal en de instellingen aanpas, dan kan ik zelfs op een regenachtige dag tot het resultaat in Figuur 2 komen. Stukjes die niet helemaal wit zijn, kunnen in de nabewerking heel gemakkelijk wit gemaakt worden.
Figuur 2 De instellingen van de camera zijn zodanig aangepast dat het raam wit lijkt. Het gezicht van het model is nog wel aan de donkere kant
Het probleem met Figuur 2 is dat het model nog een iets te donkere, grauwe huidskleur heeft. Voor dit probleem heb ik 2 oplossingen die geen (directe) netstroom vereisen.
Ik heb een kleine (60 cm) zilverreflector heel dicht (voor de kijker links) op het model gezet. Net buiten beeld, zodat ik zoveel mogelijk licht op het gezicht van het model kon krijgen. Dit werkt hetzelfde als wanneer je met je horloge een lichtvlek op de muur projecteert of in iemands oog als je een pestkop bent ;). Het midden van de reflector bevindt zich iets boven ooghoogte.
Figuur 3 Een reflector brengt meer licht in het gezicht. De reflector moet wel erg dichtbij gehouden worden en je bent afhankelijk van de hoeveelheid licht die je kan vangen.
Het grote voordeel van een reflector is dat je qua belichting meteen ziet waar je mee bezig bent. Als je nog geen reflector hebt, dan kan je ook eens proberen te spelen met aluminiumfolie, of desnoods met een wit laken of een handdoek.
De flitser heb ik op een witte muur aan mijn linker kant gericht. Hierdoor komt er een zacht licht op het gezicht vanaf de muur. De instelling van de flitser heb ik op automatisch (TTL) gezet, maar het mooiste resultaat kreeg ik wanneer ik deze op -1 eV compensatie zette. Mijn advies is om je eigen hart te volgen bij deze instelling.
Voor een vlakke belichting kan je de flitser ook richten op een muur of reflector die zich direct achter je bevindt. Figuur 4 laat zien wat er gebeurt als ik de flitser op de muur links richt.
Figuur 4 Ik heb een flitser in TTL stand (-1eV) gericht op een witte muur, links van mij (rechts van het model).
Het voordeel van een flitser is dat hij me meer vrijheid geeft. Ik zou uit kunnen zoomen zonder dat ik meteen een reflector in beeld heb. Ik kan met één hand de richting, het karakter, de sterkte en zelfs de kleur van het licht aanpassen.
Ik heb natuurlijk wel voor ogen wat ik wil doen met het licht, maar hoe het er daadwerkelijk uitziet, kan ik met een reportageflitser pas zien nadat ik de foto heb gemaakt.
Waarom gebruikt niet iedereen deze techniek? Omdat er altijd nagedacht moet worden over het doel van de foto en deze methode niet bij ieder doel past. Denk nog even na over de volgende zaken:
Ach, het is en blijft een hack.
Sinds ik ben begonnen met fotograferen heb ik zoveel leuke, lieve mensen ontmoet.
Marieke van de Groenendaal is nachtburgemeester van Den Bosch, professioneel innovator en een mooi mens. Marieke, bedankt voor je lieve complimenten!
Fotografie is een mix van allerlei wetenschappen, gevoelens en creativiteit. Vandaag duik ik heel kort in de psychologie en de lensvertekening.
Mensen houden in de omgang altijd een bepaalde afstand aan tot de ander. Ben je getrouwd dan kom je regelmatig dichtbij, maar werk je bij hetzelfde bedrijf op een andere afdeling dan houd je afstand. Komt iemand die we nauwelijks kennen te dichtbij dan voelen we ons oncomfortabel.
Wist je dat mensen uit dichtbevolkte steden minder persoonlijke ruimte nodig hebben dan bijvoorbeeld Eskimo’s of Friezen?
Links een groothoek, rechts een zoomlens (vanaf 85mm zou beter zijn voor een portret, maar ik was in een luie bui)
Een selfie wordt vrijwel altijd met een groothoeklens genomen. Dit type lens vertekent een gezicht behoorlijk.
Onze ogen geven aan onze hersenen door dat de vertekende persoon in onze persoonlijke ruimte komt. Dit ervaren we als opdringerig en onprettig en daarmee beoordelen we de persoon op de selfie negatiever dan iemand die vanuit een ander perspectief gefotografeerd is.
Pas dus goed op hoe je je profileert op plekken als linkedin!
Karin Wijma Fotografie Den Bosch 